Feedback: wolveneiland

Algemene schrijfadviezen, hoe interessant ook, kunnen soms wat abstract blijven. Daarom geef ik op deze plek concrete feedback op ingezonden verhaalfragmenten. Ik analyseer wat er goed gaat in het fragment, maar wijs ook verbeterpunten aan. Ook een tekst insturen? Hier vind je details.

Het fragment

Ik kreeg van Dimitri Vanhalme het begin opgestuurd van zijn fantasyverhaal, Dramilia: het duistere gevaar. Zijn voornaamste vraag ging over de opbouw van zo’n opening: hoe zorg je dat de lezer verder wil lezen en het boek niet meteen weer aan de kant legt?

Dramilia is een magisch rijk dat verdeeld is in verschillende eilanden. Die op hun beurt elk van hun eigen wetten word voorzien.
Neem de wolfkrijgers van Ghilorian .deze krijgers zijn echte boselven en getraind om alle gevaar te trotseren.
Zo hebben zij een speciale band met de witte wolven verkregen door hen te helpen te overleven tijdens de winter in de ijskoude sneeuw en ijs.
Hun voedsel en een veilig onderkomen aangeboden al loopt het niet als een leien dakje.
Zelfs moesten er soms eten bij hen gebracht worden zonder dat ze de witte wolven aankijken. Om zo beetje bij beetje het vertrouwen te winnen. Na een lange tijd werd deze band zo sterk dat enkele elven dichter mogen komen en hen aanraken.
Wat al een hele uitdaging voor deze witte wolven is omdat zij altijd in het woud alleen hebben gejaagd en gestreden.
Daar kwam verandering toen Ghiaqion er zijn werk van maakte om deze wolven tot hun strijdmakkers te willen maken. Wat een heel proces nodig heeft gehad om dat tot een goed einde te brengen.
Jaren gaan voorbij en er word een boselven krijgsmacht in het leven geroepen . waar enkel zonen van de stad Aqiulonia worden toegelaten.
Hun uniform bestaat uit een zwart met groene kleur. met bruine pelsen laarzen speciaal op maat gemaakt voor elkaar krijger anders.
Soms gebeurde het dat er meiden worden toegelaten,maar gebeurde zeer zelden. Zij moeten eerst zware proeven afleggen zodat zij ook worden toegelaten om cadet te worden. Maar dan is er nog die speciale band die met de witte wolven moet worden gemaakt. Want alleen dan kan je de opleiding starten. De witte wolven zijn nog schuw en maken niet snel connectie met de toekomstige krijger.
Een band die er voor zorgt dat ze hen beschermen en op hun rug laten rijden.

Dimitri Vanhalme

Algemeen

In dit fragment leren we het magische rijk Dramilia kennen, en specifiek het eiland Ghilorian, waarop boselven een bijzondere band hebben met witte wolven. Dat je als vrouw niet zomaar toegelaten wordt om wolfkrijger te worden, hint naar een conflict waar een interessant verhaal uit zou kunnen voortkomen. Toch nodigt deze uitleg over de setting nog niet genoeg uit om verder te lezen. Van een verhaal met personages is nog geen sprake, terwijl je daarmee juist de lezer het verhaal in kan trekken: een personage dat iets wil, in een interessante situatie.

Ik heb al iets meer van dit verhaal gezien en weet dus dat verderop wél een hoofdpersoon ten tonele verschijnt: een meisje dat de zoveelste test moet ondergaan voor ze wolfkrijger mag worden. Wat mij betreft zou het verhaal daar mogen beginnen. Als de scène elven en witte wolven in een bos laat zien, is dat voldoende voor de lezer om de basis van de setting te begrijpen; de geschiedenis is niet nodig en kan eventueel later nog langs komen als het belangrijk is voor het verhaal. Voor de opening is alleen van belang wat wolfkrijgers zijn, en dat het voor meisjes veel moeilijker is om toegelaten te worden dan voor jongens. Dat laatste zou mooi kunnen blijken uit een dialoog waarin de meisjes jaloers zijn op de jongens die al die tests niet hoeven te doen.

Details

De taal in dit stuk kan nog veel aandacht gebruiken, vooral op het gebied van zinsbouw en interpunctie. Ook wanneer je begint met een sterke scène, zullen taalfouten en stroeve zinnen de meeste lezers alsnog afschrikken.

Dramilia is een magisch rijk dat verdeeld is in verschillende eilanden. Die op hun beurt elk van hun eigen wetten word voorzien.
Neem de wolfkrijgers van Ghilorian .deze krijgers zijn echte boselven en getraind om alle gevaar te trotseren.

De punt voor ‘die’ moet een komma zijn: ‘… verschillende eilanden, die …’ Ook verderop gaat het mis met de punt na Ghilorian: de spatie staat aan de verkeerde kant en bij de volgende zin ontbreekt een hoofdletter.

Het gaat om meerdere eilanden, dus ‘worden voorzien’. Dat lijkt echter een vreemde uitdrukking wanneer niet vermeld wordt door wíé de eilanden van wetten worden voorzien. Ik zou hier kiezen voor simpelweg ‘die elk hun eigen wetten hebben’.

Ik vraag me af wat er bedoeld wordt met ‘echte boselven’. Zijn er ook nep-boselven? Of is het idee vergelijkbaar met ‘echte mannen’, in de zin dat deze krijgers voldoen aan de verwachtingen of het stereotype voor een boself? Omdat ik als lezer op dit punt nog niet weet wat die verwachtingen zijn, zou het beter zijn om een woord te kiezen waar ik wél meteen een beeld bij kan hebben, zoals ‘echte bosbewoners’, of ‘echte overlevers’.

Zo hebben zij een speciale band met de witte wolven verkregen door hen te helpen te overleven tijdens de winter in de ijskoude sneeuw en ijs.
Hun voedsel en een veilig onderkomen aangeboden al loopt het niet als een leien dakje.

De schrijver is wat te ijverig met de enter-toets. Deze zinnen sluiten direct aan op de voorgaande beschrijving van de wolfkrijgers en mogen dus in dezelfde alinea staan. Voor ‘hun’ hoort bovendien een komma, want ‘hun voedsel … aangeboden’ kan niet op zichzelf staan: het hoort bij het eerdere ‘zo hebben zij’.

De uitdrukking is ‘van een leien dakje’, niet ‘als’. Denk aan een glad, schuin dak waar alles makkelijk vanaf loopt. Met ‘als’ suggereer je dat het dak zelf aan de wandel gaat! Ik zou hier ook wel een voorbeeld willen zien van wat er dan misging, want op deze manier zegt het me nog weinig.

Zelfs moesten er soms eten bij hen gebracht worden zonder dat ze de witte wolven aankijken. Om zo beetje bij beetje het vertrouwen te winnen. Na een lange tijd werd deze band zo sterk dat enkele elven dichter mogen komen en hen aanraken.
Wat al een hele uitdaging voor deze witte wolven is omdat zij altijd in het woud alleen hebben gejaagd en gestreden.

‘Zelfs moest er’, want ‘eten’ is enkelvoud. Ook zijn in deze zin de verwijzingen verwarrend: het lijkt of ‘hen’ en ‘ze’ naar dezelfde groep verwijzen, terwijl het eerste over de wolven en het tweede over de elven gaat! Mijn suggestie: ‘Soms moesten ze eten bij de witte wolven brengen zonder hen aan te kijken.’

‘Dichter mogen komen’ wil ik even noemen omdat dit volgens mij in het Vlaams correct is, terwijl er voor Nederland ‘dichterbij’ zou moeten staan. Belangrijk dus om te weten wie je publiek is.

Ook in deze alinea staan punten waar komma’s horen: na ‘aankijken’ en na ‘aanraken’.

Daar kwam verandering toen Ghiaqion er zijn werk van maakte om deze wolven tot hun strijdmakkers te willen maken. Wat een heel proces nodig heeft gehad om dat tot een goed einde te brengen.

Wie is Ghiaqion? Je zou hier al kunnen volstaan met ‘een boself genaamd Ghiaqion’ of bijvoorbeeld ‘een generaal genaamd Ghiaqion’. Een onbekende naam zonder verdere context geeft de lezer het gevoel dat die iets gemist heeft.

‘Willen’ kan weg: hij maakt er zijn werk van om de wolven tot strijdmakkers te maken, niet om dat te willen. Na ‘willen maken’ mag weer een komma.

Jaren gaan voorbij en er word een boselven krijgsmacht in het leven geroepen . waar enkel zonen van de stad Aqiulonia worden toegelaten.
Hun uniform bestaat uit een zwart met groene kleur. met bruine pelsen laarzen speciaal op maat gemaakt voor elkaar krijger anders.

Interessant detail van die zonen uit Aqiulonia! Ik vraag me daardoor wel af: hoe zit het met zonen uit andere steden, en van het platteland? Is het voor hen net zo moeilijk als voor de meisjes? Maakt het voor meisjes nog uit of ze uit Aqiulonia komen of ergens anders vandaan?

Het uniform bestaat uit stof, niet uit een kleur. De omschrijving is ook wat omslachtig: waarom niet gewoon ‘hun uniform is zwart met groen’?

Soms gebeurde het dat er meiden worden toegelaten,maar gebeurde zeer zelden. Zij moeten eerst zware proeven afleggen zodat zij ook worden toegelaten om cadet te worden. Maar dan is er nog die speciale band die met de witte wolven moet worden gemaakt. Want alleen dan kan je de opleiding starten. De witte wolven zijn nog schuw en maken niet snel connectie met de toekomstige krijger.
Een band die er voor zorgt dat ze hen beschermen en op hun rug laten rijden.

Die herhaling van ‘gebeurde’ kan voorkomen worden door de eerste keer te schrijven ‘Soms werden er ook meiden toegelaten’. Let ook op de spatie na de komma, en op het ontbrekende woordje ‘dat’: ‘maar dat gebeurde …’ Dat laatste is een typisch voorbeeld van een foutje waarbij zorgvuldig hardop lezen, of iemand anders de tekst laten voorlezen, goed kan helpen.

De zinsvolgorde in het stukje over de band met de wolven leest niet logisch en vooral de laatste zin lijkt nogal los te staan van de rest. Ik zou die naar voren halen: ‘die speciale band die (…) moet worden gemaakt, en die ervoor zorgt dat …’

Wat wel duidelijk wordt uit dit hele fragment is dat het niet meevalt om het vertrouwen van een witte wolf te winnen en wolfkrijger te worden, wat alvast een spannend startpunt voor een verhaal is.