Algemene schrijfadviezen, hoe interessant ook, kunnen soms wat abstract blijven. Daarom geef ik op deze plek concrete feedback op ingezonden verhaalfragmenten. Ik analyseer wat er goed gaat in het fragment, maar wijs ook verbeterpunten aan. Ook een tekst insturen? Hier vind je details.
Het fragment
Het eerste fragment dat ik bespreek is geschreven door Irene en komt uit een Engelstalig fantasyverhaal. Het fragment begint wanneer de magiër Exilim zijn leerlinge Alcina bij zich roept, na een incident tussen haar en een andere student. Edmund is Exilims bediende.
A surprisingly comfortable warmth greets Exilim when he swings open the door to his private chambers. The hearth is burning, all candles are lit, and for a moment, Exilim gratefully wonders if Edmund has been the first to fully master the art of foresight.
He takes the chamberstick from Alcina and nods to the sofa in the centre of the room.
“Thank you, Alcina. Have a seat.”
Alcina anxiously glances at Exilim before hurrying over to the sofa in a straight line while Exilim limps to the writing desk against the wall.
He can’t recall an apprentice has ever set foot in his private chambers, but with his study in ruins, Exilim could see no other alternative. He leans the cane against the desk and places the candle next to the ink jar before sinking down into the chair with a relieved sigh. Just when he reaches for a piece of paper, he turns his head to the cane and blinks. He could’ve sworn it moved just now. But it’s standing perfectly upright, leaning against the desk. Shrugging off the thought, Exilim takes the piece of paper, his quill, and opens the ink jar.
Scribbling away, he takes his time to write the letter, musing on each word while leaving Alcina in uncertainty of what her master could have planned for her. It must have felt like an eternity to the apprentice when Exilim finally folds the paper and speaks.
“So, you’ve been practicing your illusions.” The grand master takes the wax and holds it over the candle, noting the long silence coming from his apprentice.
“I just… Soren is so…” Alcina stutters.
“What did you make him see?” Exilim pours the wax and seals the letter closed with the Order’s seal.
“He saw a demon crawl up from the ground,” Alcina answers like making a confession.
Irene
Algemeen
Het is een vlot geschreven en sfeervol fragment, waarin ondanks de rustige setting van alles gebeurt. De verhouding tussen de personages komt duidelijk naar voren: Exilim heeft op een vanzelfsprekende manier de controle in deze interactie. Ondanks zijn vriendelijke houding zorgen Alcina’s zenuwen en het lange uitstellen van zijn reactie op het incident voor een lichte dreiging. Ondertussen vormt het plotselinge bewegen van de wandelstok een intrigerend detail waar ik meteen meer van wil weten.
Hoewel we met Exilim meekijken, zijn we niet op de hoogte van zijn intenties en dus wachten we samen met Alcina tot hij zal loslaten wat hij voor haar in petto heeft. Dat maakt dat het stukje waarin hij de brief schrijft, vrij afstandelijk leest, in tegenstelling tot de eerste helft waarin we juist veel van zijn gedachten meekrijgen. Het kan interessant zijn om informatie voor de lezer achter te houden terwijl de hoofdpersoon er wel van op de hoogte is, maar pas op dat je niet ineens álles weglaat wat er in hem omgaat en daarmee naar een afstandelijker perspectief overschakelt. Vaak is het goed mogelijk om specifieke, relevante gedachten voor het personage te bedenken die juist doordat ze zo specifiek zijn, het mysterie alleen maar spannender maken.
Details
Hoewel de schrijfstijl in het algemeen fijn leest, zijn er toch een paar punten waarop ik struikel of anderszins denk dat het mooier kan.
A surprisingly comfortable warmth greets Exilim when he swings open the door to his private chambers. The hearth is burning, all candles are lit, and for a moment, Exilim gratefully wonders if Edmund has been the first to fully master the art of foresight.
Is het verrassend dat de warmte comfortabel is? Of dat er überhaupt warmte is? Ik denk het tweede, en dan klopt dit niet. Misschien ‘surprising yet comfortable’?
Het laatste stukje van de alinea is erg leuk bedacht! Niet alleen geeft het op een leuke manier Exilims dankbaarheid aan, het is ook een hint naar de setting: ‘fully master’ geeft aan dat een zekere mate van helderziendheid wel bestaat, maar dat (nog) niemand het volledig beheerst.
He takes the chamberstick from Alcina and nods to the sofa in the centre of the room.
“Thank you, Alcina. Have a seat.”
Alcina anxiously glances at Exilim before hurrying over to the sofa in a straight line while Exilim limps to the writing desk against the wall.
Ik snap dat de schrijfster hier een specifiek beeld probeert neer te zetten, maar toch struikel ik over ‘in a straight line’. Waarom zou ze niet in een rechte lijn lopen? De zin als geheel leest ook stroef, vooral door de constructie met eerst ‘before’ en dan ‘while’. Misschien beter om hem in tweeën te splitsen? Of iets als: ‘While Alcina hurries over to the sofa, Exilim limps…’
He can’t recall an apprentice has ever set foot in his private chambers, but with his study in ruins, Exilim could see no other alternative. He leans the cane against the desk and places the candle next to the ink jar before sinking down into the chair with a relieved sigh. Just when he reaches for a piece of paper, he turns his head to the cane and blinks. He could’ve sworn it moved just now. But it’s standing perfectly upright, leaning against the desk. Shrugging off the thought, Exilim takes the piece of paper, his quill, and opens the ink jar.
Hoewel er momenten zijn waarop het kan werken, ben ik er over het algemeen geen fan van om de reactie te plaatsen vóór hetgene waarop gereageerd wordt. Die volgorde vertelt namelijk alvast aan de lezer wat die van het volgende zou moeten vinden, waardoor de impact verkleind wordt. In combinatie met ‘just when’ leest het bovendien alsof Exilim die zijn hoofd draait zélf de onverwachte onderbreking is.
Een kleine opmerking in de laatste zin: die komma moet ‘and’ zijn, want het volgende deel hoort niet meer bij de opsomming.
Scribbling away, he takes his time to write the letter, musing on each word while leaving Alcina in uncertainty of what her master could have planned for her. It must have felt like an eternity to the apprentice when Exilim finally folds the paper and speaks.
‘Scribbling away’ voelt als een nutteloze toevoeging, en lijkt bovendien niet te passen bij de zorgvuldige manier van schrijven die vervolgens beschreven wordt. Ik zou die twee woorden weglaten.
Wat ik me vooral afvraag bij dit stukje is of Exilim een reden heeft om Alcina in spanning te laten, of dat het toevallig zo uitkomt omdat hij die brief nog moet schrijven. Dat we die intentie niet meekrijgen, zorgt samen met het mysterie rond de brief dat dit gedeelte erg afstandelijk leest.
“So, you’ve been practicing your illusions.” The grand master takes the wax and holds it over the candle, noting the long silence coming from his apprentice.
“I just… Soren is so…” Alcina stutters.
“What did you make him see?” Exilim pours the wax and seals the letter closed with the Order’s seal.
“He saw a demon crawl up from the ground,” Alcina answers like making a confession.
Dat laatste moet zijn ‘as if making a confession’. Maar… waarom niet gewoon ‘Alcina confesses’?
Exilims schijnbare desinteresse, doordat zijn aandacht bij het verzegelen van de brief blijft, vormt een mooi contrast met Alcina’s zenuwen. Het is een van de dingen die de verhouding tussen de personages zo sterk neerzet in dit fragment.
Jouw verhaal in deze rubriek terugzien?
Ik help je graag met gratis feedback op een verhaalfragment van ongeveer 300 woorden. Klik hier voor meer informatie over het opsturen van je tekst.
